حسین كیانی:
شبکه نمایش خانگی، بازیگران را بلعیده است
حسین کیانی که این روزها نمایش «پروین» را در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر اجرا می کند، می گوید که شبکه نمایش خانگی بازیگران را بلعیده و یافتن بازیگر برای اجرای تئاتر، کار دشواری شده است.
او همین طور تاکید دارد که در نمایشش، زنانگی شخصیت پروین اعتصامی برایش اهمیت داشته است.
به گزارش راستابلاگ به نقل از ایسنا، تازه ترین نشست دوشنبه های تئاتر به نقد و بررسی نمایش «پروین» به نویسندگی و کارگردانی حسین کیانی که درباره شخصیت پروین اعتصامی است، اختصاص داشت.
این جلسه با حضور کیانی، رضا آشفته و عرفان پهلوانی به عنوان دو منتقد میهمان انجام شد.
کیانی درباره تجربه اجرای این نمایش که اثری چهره نگارانه (پرتره) است، اظهار داشت: تا حالا بر پرتره خاصی کار نکرده بودم، مگر در نمایشنامه «بیداری خانه نسوان» که به زندگی و آثار اولین زنان نمایشنامه نویس ایران اشاره هایی کرده ام.
او درباره میزان نزدیکی نمایشنامه به زندگی پروین اعتصامی هم توضیح داد: این نمایش می تواند انطباق کامل را با زندگی سوژه نداشته باشد و در این اثر بیشتر زنانگی پروین مد نظر بوده است.
کیانی درباره این که چرا پروین اعتصامی برای اجرای این نمایش انتخاب شده است، اضافه کرد: به پیشنهاد دوستی، سعید اسدی بود و به دنبال رد متن هایم از طرف شورای نظارت قرار شد روی متنی کار کنم تا حرف و حدیث ها در مورد این مسائل رفع گردد. البته قبل تر هم به این مساله فکر کرده بودم و خرداد 99 طی سه ماه متن را نوشتم. ولی به سبب بیماری کرونا اجرا چند بار به عقب افتاد.
این کارگردان، در پاسخ به پرسشی درباره غیرضروری بودن پرده چهارم نمایشش، این پرده را مهم ترین پرده دانست و دراین زمینه اظهار داشت: پروین در بستر مرگ شخصیت خودش را نشان میدهد و انسانیتش آشکار می شود و به فکر دیگران است. پرده چهارم اوج شکوفایی یک انسان است. در این پرده نتیجه گیری می شود و شخصیت ها خود نهان شان را آشکار می کنند. «پروین» در مورد رنج زن زیستن است.
کیانی افزود: در دورانی هستیم که مرگ آشکار است و یقه انسان را می گیرد. این یک جامعه مرد سالار زن ستیز است که هر روز در جامعه شاهد این مسائل هستیم. در نمایش هم صحنه تجاوز به کنیز خانه از این دست است. در این نمایش زن را در سه سطح کف جامعه و سنتی و روشنفکر می بینیم.
او درباره شخصیت ارمنی آشاک هم توضیح داد: دوستان ارمنی زبان تئاتر را در ایران بنیان نهادند و بخصوص زنان ارامنه که تاثیر مهمی در ایفای نقش زنان بازی کرده اند. اگر روزی برسد حتما درباره‌ی پرتره‌ی بانو لرتا همسر عبدالحسین نوشین خواهم نوشت.
کیانی که عموما نمایش های خودرا با گروهی ثابت از بازیگران روی صحنه می برد، درباره همکاری با گروه دیگری از بازیگران اشاره کرد: به سبب حضور در سریال های نمایش خانگی که هر یک از بازیگران را به گونه بلعیده است؛ این بازیگران امکان حضور نداشتند.
این کارگردان در پاسخ به پرسشی درباره طولانی بودن اثر اظهار داشت: این طولانی بودن همچون ضرورت های داستانی است. نمایش طولانی تر بوده و در زمان اجرا به تدریج آنرا کوتاه تر کرده ام اما این نوع نگاه به تئاتر که نمایش مرا طولانی می داند، حاصل ذائقه تماشاگر فست فودی و کپسولی است که در وضعیت فعلی حوصله بلندی متن برمبنای یک ساختار درست را هم ندارد؛ در حالی که اجرای متون شکسپیر یا اکبر رادی بیش از دو سه ساعت خواهد بود.
وی افزود: می خواستم بر خلاف آنچه در صحنه های تئاتر خصوصی باب شده که یا از طراحی پرهیز یا به کمترین ها اکتفا می شود، بتوانیم به راستی یک تئاتر استاندارد را نشان دهیم که تماشاگر بگوید این یک تئاتر است و برمبنای همین نمایش باردیگر هم دلش بخواهد تئاتر ببیند.
در این جلسه، رضا آشفته، پژوهشگر و منتقد با تشریح تاریخ تئاتر ایران به توضیح سه دوره برجسته تئاتر کشورمان پرداخت.
او همین طور نکاتی را درباره هماهنگ نبودن بازیگران به سبب ناآشنا بودن با یکدیگر مطرح و یادآوری کرد که تعریف تئاتر در داشتن گروه و انسجام گروهی است.
عرفان پهلوانی هم اشکالاتی را متوجه طراحی صحنه نمایش دانست و عنوان نمود که در بازی بازیگران، ظرافت های بازی، دیده نمی گردد و بعضی دیالوگ ها هم مانیفست کارگردان است که در فحوای یک اثر امروزی قابل توجیه نیست.
او نکاتی را هم درباره مشکلات آکوستیک موجود در سالن تئاتر شهر اظهار داشت که سبب شده در اجرای «پروین» ایراداتی به وجود بیاید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب