موش های بی مادر به بزرگسالی رسیدند!
راستابلاگ: موش هایی که بدون حضور موش ماده و با بهره گیری از سلول های بنیادی ۲ موش نر به دنیا آمده بودند، به بزرگسالی رسیده اند و تولید مثل را در یک نقطه عطف علمی بازتعریف کرده اند.
به گزارش راستابلاگ به نقل از ایسنا، گروهی از دانشمندان سلول های بنیادی با موفقیت موش هایی را از دو والد نر تولید کردند که در اتفاقی مهم به سن بلوغ رسیده اند.
در یک مطالعه جدید انتشار یافته در مجله Cell Stem Cell، محققان آکادمی علوم چین(CAS) بر چالش های مهمی که مانع از پیشرفت تولید مثل تک جنسیتی در پستانداران شده است، غلبه کردند.
تلاش ها در گذشته امکان دارد سبب رشد جنین شده باشد، اما رشد آنها در نقطه ای متوقف گردید. بر مبنای بیانیه مطبوعاتی، این رویکرد جدید بر روی مجموعه خاصی از ژن ها متمرکز بود.
چی ژو(Qi Zhou)، نویسنده این مطالعه می گوید از آنجاییکه «ژن های نقش دار» بیان ژن را با خصوصیت های منحصر به فرد تنظیم می کنند، دانشمندان اعتقاد دارند که آنها یک مانع اساسی برای تولید مثل تک جنسیتی در پستانداران هستند.
محققان چینی این ژن ها را با استفاده از روشهای فنی مختلف اصلاح کردند که به آنها اجازه داد تا زمینه های جدید و مهمی را در این حوزه تحقیقاتی ایجاد کنند و ما را یک قدم به دستیابی به چیزی که زمانی غیر ممکن تلقی می شد، یعنی ایجاد یک نوزاد از دو والدین همجنس نزدیک تر کرد.
به قول وی لی(Wei Li)، نویسنده مسئول این مطالعه، این کار به رفع برخی از محدودیت ها در تحقیقات سلول های بنیادی و پزشکی بازساختی کمک می نماید.
تولد نوزادان موش از دو پدر
در مطالعه انتشار یافته در مجله Cell، نویسندگان مطالعه این سؤال را مطرح نمودند که آیا نقش ژن به تنهایی مانع از تولید مثل دو پدری در پستانداران است؟
تلاشهای قبلی با استفاده از ارگانوئیدهای تخمدان نتوانسته بود موش دو پدری تولید نماید که به علت ناهنجاری هایی در ژن های حک شده نقصی نداشته باشد.
چی ژو در بیانیه مطبوعاتی توضیح داد: حتی هنگام ساخت جنین های دو مادری یا دو پدری بشکل مصنوعی، آنها به درستی رشد نمی کنند و در مرحله ای از رشد به علت این ژن ها متوقف می شوند.
محققان ۲۰ اصلاح ژنتیکی را روی صدها ژن حک شده، همچون جهش تغییر چارچوب، حذف ژن و ویرایش های ناحیه تنظیمی اعمال کردند. در نتیجه، همانطور که در این مطالعه بیان شد، آنها راهبردی را توسعه دادند که به صورت مؤثر به شدیدترین نقص های رشدی در جنین های دو پدری رسیدگی می کند.
محققان بخصوص با هدف قرار دادن این ژن ها توانستند فرزندانی را از والدین دو پدری از راه تزریق هسته سلول هاپلوئید مکمل ESC و انتقال هسته سلول سوماتیک(SCNT) تولید کنند.
تنها ۱۱.۸ درصد از جنین ها تا زمان تولد موفق به رشد شدند. همه موش ها به علت نقص های رشدی پایدار تا بزرگسالی زنده نماندند. محققان می گویند اغلب مواردی که به سن بلوغ رسیدند، هنوز رشد غیرعادی و طول عمر کوتاه تری را تجربه کردند. آنها همینطور عقیم بودند. با این وجود، این شیوه همینطور به سلول های بنیادی با پُرتوانی پایدارتر منجر گردید.
پرتوانی (Pluripotency) در ترکیبات بیولوژیکی، توانایی بعضی از مواد برای ایجاد چندین پاسخ بیولوژیکی متمایز را توصیف می کند. پرتوان هم مانند توانایی تمایز به انواع سلول های مختلف در مورد سلول های بنیادی پرتوان، بعنوان چیزی توصیف می شود که پتانسیل رشد ثابتی ندارد.
نتایج این مطالعه به دور از یک علم کامل، نشان داد که با این وجود، ناهنجاری های حک شدن ژن نشان دهنده یک مانع اساسی برای تولید مثل دو پدری در پستانداران است.
ژی کان لی(Zhi-Kun Li)، از نویسندگان این مطالعه اظهار نمود: اصلاحات بیشتر در ژن های حک شده به صورت بالقوه می تواند تولید موش های سالم دو پدری را که قادر به تولید گامت های زنده هستند و منجر به استراتژی های درمانی جدیدی برای بیماری های مرتبط می شود، آسان کند.
باآنکه این تیم تحقیقاتی می خواهد تحقیقات مشابهی را روی میمون ها انجام دهد، اما هم اکنون آنها به موش ها اتکا کرده اند. آنها باید به آزمایش اصلاح ژن های حک شده برای ایجاد شرایط مناسب برای رشد طبیعی جنین ادامه دهند.
همانطور که در بیانیه مطبوعاتی برای نتیجه گیری آمده است: این که آیا این فناوری در نهایت برای درمان بیماری های انسانی به کار می رود یا خیر، هنوز معلوم نیست.
منبع: راستابلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب