سه حیوان که در مرگبارترین آتشفشان ها زندگی می کنند
به گزارش راستابلاگ، باآنکه آتشفشان ها بعنوان یک عامل تخریب کننده درنظر گرفته می شوند اما سه گونه حیوانی وجود دارند که ثابت می کنند حتی مرگبارترین آتشفشان های طبیعت هم می توانند پذیرای حیات باشند.
به گزارش راستابلاگ به نقل از ایسنا، آتشفشان ها مهیب ترین تخریب کنندگان طبیعت هستند. یک فوران آتشفشانی می تواند کل مناظر طبیعت را در شعله ای از سنگ مذاب، خاکستر و گازهای سمی نابود کند. این رویدادها، تصاویری را از ویرانی تداعی می کنند که گستره ای بی جان از زمین سوخته و جریان های گدازه است اما در سایه این حوادث فاجعه بار، یک حقیقت غیر منتظره نهفته شده و آن حقیقت اینست که همه موجودات از خشم فوران های آتشفشانی فرار نمی کنند.
به نقل از فوربس، برای بعضی از حیوانات، شرایط منحصربه فرد ایجادشده توسط آتشفشان ها نه تنها مانع بقا نیستند، بلکه ضروری هستند. این موجودات سازگار شده اند تا در بین گرما، خاکستر و مناظر غنی از مواد معدنی به جامانده از آتشفشان ها رشد کنند.
این موجودات از ریزارگانیسم های مقاوم در دریچه های غنی از گوگرد گرفته تا پرندگانی که در گرمای حرارتی دهانه های آتشفشانی لانه می کنند، محیط های فرّار را به بهشت فرصت ها تبدیل نموده اند. آتشفشان ها امکان دارد به تخریب منجر شوند اما آنها تجدید مناظر طبیعی را هم بر عهده دارند و زمینهای بایر را به زمینهای حاصلخیز تبدیل می کنند.
عسل کش هاوایی
«عسل کش های هاوایی»(Hawaiian honeycreepers) یک گروه خیره کننده از پرندگان بومی جنگل های ناحیه آتشفشانی هاوایی هستند. این پرندگان در چندین جزیره اصلی همچون «جزیره بزرگ»(The Big Island)، «مائوئی»(Maui) و «کوآئی»(Kauai) زندگی می کنند. این مناطق که برپایه فعالیتهای آتشفشانی شکل گرفته اند، زمانی یک پناهگاه را عاری از شکارچیان مهاجم و پشه های حامل بیماری های پرندگان فراهم می کردند.
هر یک از این پرندگان دارای نوک و رفتارهای تغذیه ای منحصربه فرد هستند که به آنها کمک می کنند تا بهترین بهره را از ثروت آتشفشانی جزایر ببرند. بعضی از گونه ها مانند «سهره چابک هاوایی» از منحنی نوک منحصربه فرد خود برای باز کردن جوانه ها، غلاف های بذر و گال ها استفاده می کنند؛ در حالیکه یک گونه دیگر با منقار مشابه منقار دارکوب خود شهد و دانه ها را می خورند.
امروزه پناهگاه آتشفشانی این پرندگان در خطر است. افزایش دما به علت تغییرات آب وهوایی، به پشه های ناقل بیماری امکان داده است تا به این ارتفاعات هجوم بیاورند و عسل کش های هاوایی را در معرض خطر جدی قرار دهند. شکارچیان مهاجم مانند گربه ها و موش ها هم مشکل را تشدید می کنند.
کرم لوله ای بزرگ
دنیایی را تصور کنید که با فشار و دمای شدید و تاریکی همیشگی تعریف شده است. این شرایط خوبی به منظور زندگی به نظر نمی رسد اما برای «کرم های لوله ای بزرگ»(Giant Tube Worms)، خانه جایی است که گرما در آن زیاد باشد.
کرم لوله ای بزرگ در سایه آتشفشان های اقیانوسی رشد می کند که به دریچه های گرمابی در امتداد اقیانوس متصل هستند. این دریچه ها با فعالیت آتشفشانی تغذیه می شوند و مایعات فوق گرم و غنی از مواد معدنی را در اعماق سرما آزاد می کنند که به سادگی نیازهای غذایی کرم های لوله ای بزرگ را برآورده می سازند.
کرم لوله ای بزرگ بر خلاف خیلی از موجودات، فاقد سیستم گوارشی است. در عوض، به یک رابطه هم زیستی خارق العاده با باکتری های «شیمی پرورد»(chemotroph) متکی است که در اندام خاصی به نام تروفوزوم قرار دارند. این باکتری ها برای بقای واکنش های متابولیکی خود به متابولیت های معدنی مانند کربن، نیتروژن، اکسیژن و گوگرد نیاز دارند. کرم لوله ای بزرگ هم به ترکیبات آلی تولیدشده توسط واکنش های متابولیکی باکتری ها نیاز دارد تا انرژی مورد نیاز خویش را برآورده کند.
کرم لوله ای بزرگ این رابطه هم زیستی را با یک هموگلوبین منحصربه فرد بوجود می آورد که قادر به اتصال اکسیژن و سولفیدهاست و به آن امکان می دهد تا گازهای حیاتی را به شرکای باکتریایی خود برساند. علاوه بر این، ساختار لوله مانند کرم، ثبات را در آب های متلاطم فراهم می آورد که به جریان های غنی از مواد مغذی توسعه پیدا می کند و دسترسی ساده را به همه مواد مغذی معدنی مورد نیاز فراهم می آورد.
فلامینگوی کوچک
«فلامینگوهای کوچک»(Lesser Flamingos) در جایی رشد می کنند که موجودات کمی جرات پا گذاشتن را به آنجا داشته باشند. محل رشد آنها در دریاچه های منطقه آتشفشانی آفریقا مانند دریاچه بدنام «ناترون»(Lake Natron) در تانزانیاست. این محیط های فوق شور و قلیایی با آب های سوزاننده ای که می توانند پوست انسان را از بین ببرند، برای بیشتر موجودات کشنده هستند اما این تالاب های غیر میهمان نواز برای فلامینگوهای کوچک حیاتی هستند.
سیانوباکتری هایی که در طول فصل خشک دریاچه ها را به رنگ قرمز و نارنجی درمی آورند، یک منبع غذایی غنی و البته سمی هستند. فلامینگوها مقادیر زیادی از آنها را مصرف می کنند. بدن آنها سموم سیانوباکتری ها را فیلتر می کند و رنگ دانه هایی را استخراج می کند که پرهای آنها را به رنگ صورتی چشم گیر درمی آورد.
سازگاری های ویژه به فلامینگوهای کوچک امکان می دهد تا در این زیستگاه ناملایم شکوفا شوند. پوست ضخیم و سفت روی پاها از فلامینگوهای کوچک در مقابل سوختگی محافظت می کند؛ در حالیکه غدد منحصربه فرد موجود در سر آنها نمک را دفع می کنند و آنها را قادر می سازند تا آب شور بنوشند.
فلامینگوهای کوچک با لانه سازی در جزایر نمکی در زمانیکه سطح آب مناسب می باشد، از شکارچیان فرار می کنند و یک آغاز ایمن را به منظور زندگی به جوجه های خود می دهند. حدودا ۷۵ درصد از فلامینگوهای کوچک جهان هر چهار سال یک مرتبه برای تولید مثل به این دریاچه سرازیر می شوند و این کار برای بقای گونه آنها ضروریست.
آینده فلامینگوهای کوچک غیرقابل اطمینان است. استخراج خاکستر، آلودگی و تغییرات آب وهوایی، اکوسیستم شکننده آنها را تهدید می کند و این گونه قابل توجه را با وجود انعطاف پذیری در معرض خطر قرار می دهد. بقای فلامینگوی کوچک به توانایی انسان در محافظت از دریاچه های مناطق آتشفشانی منحصربه فرد بستگی دارد که خانه این گونه است.
منبع: راستابلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب