۳۸ سال پس از فاجعه هسته ای
خاک چرنوبیل باردیگر قابل کشت شد
به گزارش راستابلاگ، زمینهای کشاورزی بزرگی که از زمان وقوع فاجعه هسته ای چرنوبیل در سال ۱۹۸۶ با برچسب «آلوده» طبقه بندی شده و به حال خود رها شده بودند، حالا بعد از ۳۸ سال باردیگر می توانند برای کشت محصولات کشاورزی مورد استفاده قرار گیرند.
به گزارش راستابلاگ به نقل از ایسنا، بر اساس بررسی های تازه انجام شده در این منطقه، سطح تشعشعات در زمینهای کشاورزی بزرگ در نزدیکی محل فاجعه رآکتور هسته ای چرنوبیل به زیر سطوح ناامن کاسته شده است.
این بدان مفهوم است که زمینهای کشاورزی بزرگ که از زمان فاجعه سال ۱۹۸۶ بعنوان «آلوده» طبقه بندی شده و به حال خود رها شده بودند، می توانند بار دیگر برای کشت محصولات زراعی مورد استفاده قرار گیرند.
این می تواند به تقاضای فزاینده کشور اکراین برای زمینهای کشاورزی کمک نماید، بخصوص هم اکنون که جنگ این کشور با روسیه منجر به تبدیل بخش عمده ای از زمینهای قابل کشت این کشور به مناطق جنگی شده است.
فاجعه چرنوبیل و نتایج آن
انفجار ۳۸ سال پیش در نیروگاه هسته ای چرنوبیل، فاجعه ای وحشتناک در تاریخ بشریت رقم زد. ابرهای سمی که در قلمرو شوروی پخش شدند تقریبا ۸.۴ میلیون نفر را در معرض تشعشعات هسته ای قرار دادند.
فاجعه اتمی چرنوبیل حادثه ای هسته ای بود که در ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ میلادی برابر با ۶ اردیبهشت ۱۳۶۵ خورشیدی در رآکتور هسته ای شماره ۴ نیروگاه چرنوبیل در نزدیکی شهر پریپیات در شمال جمهوری شوروی سوسیالیستی اکراین از اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی رخ داد.
این فاجعه از بدترین فجایع هسته ای در تاریخ، هم از نظر هزینه و هم از نظر تلفات به حساب می آید. طبق آمارهای رسمی بیشتر از ۲۵۰ هزار نفر بر اثر این رویداد به سرطان مبتلا شدند و برای تقریبا ۱۰۰ هزار نفر هم منجر به مرگ شد.
این حادثه در جریان یک آزمایش ایمنی در یک رآکتور نوع آربی ام کی که در شوروی رایج بود، صورت گرفت. هدف از این آزمایش کمک به توسعه یک روش ایمنی جهت تداوم گردش آب خنک کننده در صورت قطعی برق تا وقتی که ژنراتورهای پشتیبان بتوانند برق را تأمین کنند، بود. وقفه بین قطعی برق و برقراری برق پشتیان حدود یک دقیقه بود. این شصت ثانیه بعنوان یک مشکل امنیتی بالقوه در نظر گرفته شده بود که می توانست سبب گرم شدن بیش از اندازه هسته رآکتور شود. سه آزمون این چنینی از سال ۱۹۸۲ انجام شده بود، اما هیچ کدام موفق به عرضه یک چاره نشده بودند. در این تلاش چهارم، آزمون به مدت ۱۰ ساعت به تعویق افتاد، ازاین رو شیفت عملیاتی که برای این آزمایش آموزش دیده بودند، حضور نداشتند. بنابراین سرپرست آزمایش موفق به پیروی از دستورالعمل اجرایی فرایند نشد و شرایط عملیاتی ناپایداری را ایجاد کرد که همراه با نقص های ذاتی در طراحی آربی ام کی و غیرفعال بودن چندین سیستم ایمنی اضطراری، منجر به وقوع واکنش های زنجیره ای کنترل نشده گردید.
ازاین رو مقدار زیادی انرژی به صورت ناگهانی آزاد شد و سبب بخار شدن آب خنک کننده ای شد که از قبل بشدت گرم شده بود. این اتفاق سبب شد که مخزن تحت فشار رآکتور در اثر یک انفجار بخاری مخرب به صورت کامل از بین برود. این اتفاق فورا با آتشسوزی در هسته رآکتور ادامه پیدا کرد که در حدود ۹ روز آلاینده های هوایی رادیواکتیو قابل توجهی را وارد هوا کرد. این آلاینده ها پیش از این که در نهایت در ۴ مه ۱۹۸۶ به صورت کامل کنترل شود، به قسمتهایی از غرب اروپا منتقل شد.
فاجعه چرنوبیل فراتر از خسارات وارده به انسان ها که تا به امروز فراگیر شده است، با وارد کردن خسارت های فراوان به محصولات زراعی، گیاهان و زیرساخت ها، کل چشم انداز این منطقه را به ویرانی کشاند.
طی چند دهه بعد از این اتفاق، چندین بررسی در محل این فاجعه با استفاده از ربات ها، وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین و موارد دیگر برای ارزیابی سطوح تشعشعات در این منطقه انجام شد.
این بررسی ها با هدف کشف تاثیر تشعشعات هسته ای بر روی گیاهان و جانوران و همینطور در مورد این که چه مقدار از آن هنوز در منطقه وجود دارد، انجام شد.
حالا والری الکساندرویچ کاشپاروف از دانشگاه لی علوم زیستی و محیطی اکراین در مقاله جدیدی بیان می کند که بیشتر از ۸۰ درصد از منطقه مورد بررسی در اطراف محل فاجعه می تواند باردیگر برای فعالیتهای کشاورزی استفاده گردد.
تیم پژوهشی کاشپاروف بیشتر از یک دهه است که این منطقه را بررسی می کند و بر مبنای سطوح تشعشعاتی که در این منطقه پیدا کرده به این نتیجه رسیده است.
سطوح تشعشع در زمینهای کشاورزی اطراف محل فاجعه
بر طبق این گزارش، «ایزوتوپ ید ۱۳۱» بزرگترین تهدید سلامتی بعد از این فاجعه را بوجود آورده است. با این وجود، نیمه عمر آن فقط ۸ روز است و در سالهای بعد به سطوح ناچیزی کاسته شده است.
با این وجود، موارد دیگری مانند سزیم-۱۳۷ و استرانسیوم-۹۰ که عمر مفید آنها بیشتر از سه دهه است، هنوز در این منطقه وجود دارند، باآنکه سطوح آنها کمتر از نصف شده است. البته این فقط در مناطقی است که از محل فاجعه دور هستند.
این بررسی، سطوح بالایی از تشعشعات را در منطقه ممنوعه اصلی که حول رآکتور هسته ای را احاطه کرده است، نشان داد. این نیروگاه هسته ای حالا به جنگل تبدیل گشته است و امکان دارد در سالهای آینده به یک ذخیره گاه طبیعی تبدیل گردد.
پیش تر در سال ۲۰۲۳، ولدیمر ایلینکو از دانشگاه ملی علوم زیستی و محیطی یک بررسی برای اندازه گیری سطوح رادیواکتیویته در ۲۶۰۰ هکتار از زمینهای اطراف نیروگاه چرنوبیل انجام داد و در انتها اظهار داشت: ما سطحی بالاتر از حد مجاز پیدا نکردیم.
با این وجود، سایر محققان بیان کرده اند که سطوح تشعشع بالایی را در بعضی مناطق یافته اند، اما به محصولات زراعی منتقل نمی گردد. علاوه بر این، اگر کشاورزی در منطقه از سر گرفته شود، اساسا محصولات از نظر سطح تشعشع بررسی می شوند.
مشکلات دیگری وجود دارد که باید پیش از این که زمین ها را در رده «غیر آلوده» قرار داد، رسیدگی شود و این شامل جلب اعتماد مردم محلی است. بمحض اینکه این اتفاق رخ دهد، تاثیر بزرگی در مقیاس انبوه خواهد داشت.
علاوه بر این در رابطه با مالکیت زمین ها هم باید تصمیم گیری شود، اما این اقدامات بیشتر سیاسی هستند تا فنی و میتوان آنها را در صورت صلاحدید دولت خیلی زود حل کرد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب